Marisa Heutink begint in 2003 met haar nachtprogramma Nachtmiss Marisa op 3FM. In 2005 verlaat ze het opleidingstraject van de publieke zender en maakt de overstap naar Yorin FM. Als dit station over gaat in Caz! verhuist ze mee.
Hierna gaat ze aan de slag bij Arrow Classic Rock en presenteert daar tussen 19:00 en 22:00 uur. Momenteel is ze te horen op Radio Oost.
Wat doe je nu?
Ik studeer neuropsychologie, een discipline binnen de psychologie die zich bezig houdt met het functioneren en disfunctioneren van het brein in relatie tot gedrag. Momenteel loop ik in het kader van mijn studie stage bij een kenniscentrum waar ik wetenschappelijke onderzoeken verricht. Daarnaast presenteer ik elke ochtend een radioprogramma op RTV Oost.
Waarom ben je niet meer op de landelijke radio te horen?
Na het faillissement van Arrow Classic Rock in 2009 heb ik er bewust voor gekozen om me verder te ontwikkelen in een andere richting. Ik was al een tijd gefascineerd door neurowetenschappen en toen ik aanwezig was bij een live hersendissectie wist ik het zeker: Hier wil ik verder in. Toen ben ik neuropsychologie gaan studeren.
Wat was je leukste radiomoment
Ik vind het moeilijk om één fragment te noemen want ik ervaar werken bij de radio als een aaneenschakeling van leuke momenten. Ik heb altijd erg genoten van live-uitzendingen vanaf muziekfestivals. De sfeer is bijzonder en als je ruimte laat voor het onverwachte, ontstaan de mooiste uitzendingen. Ook het maken van thema-uitzendingen over legendarische albums vond ik super. Heerlijk om zo diep de muziek in te duiken. De leukste radiotijd heb ik gehad bij Arrow Classic Rock, enerzijds omdat ik het muziekformat geweldig vond, anderzijds omdat het een feestje was om te werken met zo’n leuk, hecht team. Daar denk ik regelmatig met veel plezier aan terug.
Is er een kans dat we je weer landelijk gaan horen?
Ik wil kansen nooit uitsluiten maar mijn ambitie ligt in de neurowetenschappen. Ik wil mijn master degree behalen en zou graag willen promoveren. Ik wilde altijd bij de radio werken vanwege mijn liefde voor muziek. Die is er nog steeds maar ik geef er op een andere manier uiting aan. Zo vind ik het heel fascinerend om me te verdiepen in het brein van professionele muzikanten. Deze verschilt namelijk van een ‘gewoon’ brein. Zo is het hersengebied dat de fijne motoriek van de vingers van de linkerhand aanstuurt, groter bij gitaristen en violisten. Dit komt door een fenomeen genaamd ‘neuroplasticiteit’, het vermogen van de zenuwcellen in de hersenen om te veranderen door ontwikkeling, leren en ervaring. Als je dus een zeer geoefend gitarist bent, is dat zichtbaar in je hersenen. Ook interessant: Hoe kan het dat we soms liedjes in ons hoofd hebben, vaak een liedje dat vreselijk irritant is? Wat gebeurt er dan in onze hersenen? Daar bestaan verschillende theorieën over maar de precieze oorzaak is nog niet ontdekt. Zelf word ik regelmatig geteisterd door de melodie van Schnappi dus ik zou het mechanisme achter dit fenomeen graag ontdekken 😉 Een radioprogramma over dergelijke wetenschappelijke feiten zou ik trouwens wel interessant vinden. In Nederland wordt veel onderzoek gedaan dat aandacht verdient. Radio is een prachtig medium om die kennis mee te verspreiden.
Naar welke dj en welk station luister je nu graag?
Ik luister voornamelijk naar Radio 1. Onderweg naar mijn stageadres luister ik altijd naar Lunch van Jurgen van den Berg. Ik vind hem sympathiek, authentiek en is een goed interviewer die écht luistert naar zijn gasten. Daarnaast luister ik dagelijks naar Kunststof van de NTR. Petra Possel weet altijd een intieme sfeer neer te zetten waarin mooie gesprekken plaats vinden.
Heeft de radio nog toekomst?
Jazeker. Als het gaat om de toekomst van de radio, hebben mensen het vaak over de drager. FM zou storingsgevoelig zijn en DAB is de toekomst. Maar volgens mij hebben we het nu al 10 jaar over DAB en de FM is nog onverminderd populair. Welke vorm de toekomst heeft is puur een kwestie van marktwerking en overheidsregels. Al die discussies over welke mediadrager de opvolger wordt van de FM vind ik voorbij gaan aan de essentie van radio. Radio heeft iets unieks, iets intiems wat mensen aantrekt. Het spreekt je verbeeldingskracht aan. Het legendarische hoorspel War of the World van Orson Welles uit 1938 is daar een goed voorbeeld van. Het hoorspel, dat verslag deed van een invasie van marsmannetjes, zorgde voor paniek bij een groot deel van de luisteraars. Ze dachten dat er sprake was van een echte invasie. Dit was in het tijdperk vóór de televisie waarin radio de enige bron was van actuele nieuwsvoorziening, tegenwoordig is zoiets natuurlijk ondenkbaar. Maar het geeft wel aan welke impact radio kan hebben, puur door de verbeeldingskracht van de mens. Je wordt meegenomen in een mooi verhaal van een luisteraar, gaat op in een plaat of luistert mee naar een discussie over een nieuwsfeit. Radio gaat om beleving, romantiek, saamhorigheid. Mensen willen ergens bij horen. Dat webcamradio zo populair is, vloeit daaruit voort. Webcamradio is een vertaling van dezelfde radioromantiek als vroeger maar dan visueel ondersteund. De aangever blijft de audio en niet het beeld. Er gebeurt in de gemiddelde radiostudio weinig en het is op zich ook niet interessant om mensen met een radiohoofd te zien dansen als geschiedenisleraren. Toch wordt er veel naar gekeken. Wat er op beeld gebeurt boeit niet, mensen kijken omdat het ze dichter bij een wereld brengt waar ze deel van willen uitmaken. Door die twee primaire onderdelen van de mens, verbeeldingskracht en de behoefte om ergens bij te horen, zal radio denk ik altijd blijven bestaan.
Lees eerdere edities van ”Hoe is het met …’ in ons dossier.
